Hepiniz bilirsiniz. Öğretmen kardeşlerimin atanma mücadelesinde; imkanlarım el verdiği ölçüde ben ve gazetem ŞOK hep yanlarında durduk. 
Kimse tahamül edemezken sayfalarımızı onlara ayırdık. 
Keşke daha fazlasını yapabilseydik. 
Keşke daha fazlası yapılabilseydi. 
Her zamanki gibi görmezden gelindiler... 
Ve öyle acıdır ki seslerini duyurma metotları bile hepimizi ağlattı. 
Çok kişi sordu, niçin bu kadar destek veriyorsun? Sen de mi öğretmensin, yoksa bir yakının mı var diye. 
Her zaman dedim ki ne öğretmenim ne bir yakınım var! 
Ama 300 bin atanamayan öğretmen kardeşim var! Bu rakam son atamalarda bir miktar azaldı! 
Ama atamalar dışında onları sayıca azaltan bir olay var ki! 
Yüreğimizi dağlıyor. 
Dün ilk haber Diyarbakır’dan geldi… 
Atanamayan öğretmen Mustafa Kaya ! “kravatı”yla astı kendini! 
Tıpkı ATAMA İzindeyiz adını verdikleri kısa filmlerindeki gibi... 
Sonra Trabzon’dan bir haber daha Hilal Uzunkaya! 
Etti mi sana sayı 26! 
Dahası var…
Basına yansımayan intiharlar! 
Atamadınız onları! 
Bari ateşlere atmayın! analarını, babalarını, kavuşamadıkları öğrencilerini, ve benim gibi ağabeylerini…