Talebenin Arapça bir kelime olduğunu bilmeyen yoktur. Günümüzde kullandığımız talep etmekten farklı bir anlamı yok. Neyi talep eden? Elbette ilimi ve bilimi talep eden anlamındadır. Talebe kelimesine dikkat edilirse tek başına öznel bir kelime olup, nesnellikten uzaktır. Öğrenci ise öğretilen yani edilgen ve daha nesneldir. Öğrencilikte maruz kalma vardır. Biraz daha ileri düşünüldüğünde talebe ifadesi bir ruhu temsil eder. Bu kavramda bir ruh var. Diğerin de ise verilenle yetinen bir hal durumu var. İşte tam burada günümüz eğitim politikasında nihai bir hedef ya da büyük bir reform gibi görülen “her öğrenciye bir tablet bilgisayar” projesini irdelemek istiyorum.

     FATİH projesine karşı durup da teknolojiyi reddetmek gibi basit eleştirilere muhatap olmak istemediğimi başta belirteyim. FATİH projesi kapsamında akıllı tahtanın, projeksiyonun eğitimde kullanılmasından daha güzel ne olabilir? Lakin her öğrenciye bir tablet verilmesinde beklentilerin yüksek tutulduğunu, sonuç alınamaması durumunda ki hayal kırıklığının, öğretmene fatura edilmesinden endişe duymaktayım.  Zaten dijital bir hayat süren gençliğimizin, kırılgan cam fanuslar içerisinde ki yaşama(ma) gayretlerini görmek yüreklerimizi burkarken, okullarda yeni esaret oyuncaklarının yer alması ne getirir?  Bu kırılgan gençliği kitap ruhundan uzaklaştırmak, hepten iradesini mahkûm edip, ruhsuzlaştırmak anlamına gelmez mi? Büyük muallim, mütefekkir Nurettin Topçu’nun tespitlerine baktığımızda eğitim konusunda duyulması gereken kaygının bugünkü kaygıdan(tablet) farklı olması gerçeğini ortaya çıkarmaktadır.

     Üstadın, bundan yaklaşık altmış yıl önce ki tespitleri; “Bugünkü mektep, insanın ruhunu yüceltmek için değil, makineye esir olarak midesinin saltanatını yaşatmak için açılmış kapıdır. Gençler, bina ve fabrika teknik hizmetinde alacakları paranın hesabını yaparak bu kapıdan giriyorlar. Elbette onda hürmet, hayâ, vatanseverlik ve milliyetçilik, sanat ve ahlak dersleri almayacaklardır. Mektep denen kutsal çatının altında bugün usta-çırak münasebetlerinden başka bir şey yaşanmıyor(bugün bu bile kaybolmuş)mektep artık gençliğe karakter mayası aşılamıyor…

    Üstadın bundan altmış yıl önceki tespitleri, bugünü daha iyi okumamızı sağlıyor. Türkiye’nin Maarif Davası adlı eserinde hemen her sayfada dikkat çektiği nokta; “Eğitimde Ruh Arayışı”dır. Milyarlarca doları bulan tablet dağıtımının bu ülke evlatlarına nasıl bir ruh kazandıracağı bilinmiyor. Bilinen bir şey var ki o da; tabletin talebe ruhuna hizmet etmeyeceğidir.

    Şunu tekrar belirtmek isterim ki; FATİH projesine evet, öğrencilere tablet dağıtımına şimdilik hayır. Zira tabletlere ayrılan bu kaynak, eğitimde yeni ve büyük hedeflerin belirleneceği, o büyük ruhun mekteplerimizde yeniden doğuşunu sağlayacak çalışmalara kullanılabilir. Teknolojik gelişmeye paralellik arz eden bencillik ruhuna, mekteplerimizin katkı sunma ihtimali çok acı olacaktır. 

Emrullah AYDIN